توصیه های جامعه غدد درون ریز برای به حداقل رساندن هیپوگلایسمی در دیابت

17دسامبر 2019 - انجمن غدد درون ریز اولین مجموعه از اقدامات با کیفیت را در خصوص جلوگیری و رسیدگی به هیپوگلایسمی برای بیماران مسن مبتلا به دیابت نوع 2 در Journal of Clinical Endocrinology and Metabolism منتشر کرده است.

سه اقدام جدید به طور خاص بر ارزیابی هیپوگلایسمی و کاهش آن در بزرگسالان 65 ساله و بالاتر مبتلا به دیابت نوع 2 در کلینیکهای سرپایی متمرکز است. وزارت بهداشت، درمان و خدمات انسانی آمریکا، هیپوگلایسمی را از جمله ی یکی از سه مورد مهم قابل پیشگیری و قابل اندازه گیری عوارض نامطلوب دارویی می داند.

مجموعه اقدامات جدید - که توسط یک هیئت از متخصصان غدد، پزشکان مراقبت های اولیه ، مربیان دیابت، داروسازان، و حامیان بیماران با همکاری شرکت Avalere Health تهیه شده است - بخشی از یک تلاش گسترده تر برای بهبود کیفیت به نام "ابتکار پیشگیری از هیپوگلایسمی" بود.

این مجموعه اقدامات برای اظهارنظر عمومی از تابستان سال 2019 در دسترس بود و براساس بازخوردها به آن، اصلاح گردید. این ابتکار توسط شرکتهایMerck ،Lilly ،Novo Nordisk ،Sanofi و Abbott Diabetes Care پشتیبانی شد.

هیپوگلایسمی در سه سطح تعریف شده است

هیپوگلایسمی در این مقاله در سه سطح -که قبلاً توسط انجمن غدد درون ریز، انجمن دیابت آمریکا(ADA) ، JDRF  و دیگران مطرح شده بود-، تعریف شده است:

•         سطح 1: قند خون کمتر از 70 میلی گرم بر دسی لیتر( کمتر از 3.9 میلی مول بر لیتر) و بیشتر یا مساوی با 54 میلی گرم در دسی لیتر (بزرگتر یا مساوی با 3.0 میلی مول بر لیتر)

•         سطح 2: قند خون کمتر از 54 میلی گرم در دسی لیتر ( کمتر از 3.0 میلی مول در لیتر) که نیاز به اقدام فوری دارد.

•         سطح 3: یک حادثه ی شدید هیپوگلایسمی که با تغییر وضعیت روحی و جسمی همراه است و نیاز به کمک دارد.

نویسندگان اظهار داشتند: پزشكان باید به ارزیابی خطر ابتلا به هیپوگلایسمی در بیماران بپردازند و به بیماران آموزشهای لازم را در این زمینه اراده دهند و همچنین می توانند اپیزودهای سطح 3 هیپوگلایسمی را بر اساس گزارش خود بیمار مشخص کنند.

در این مقاله سه اقدام مهم با تمرکز بر تلاش های بهبود کیفیت در بیمارانی با بیشترین خطر ابتلا به هیپوگلایسمی ارائه شده است. سه اقدام به شرح زیر است:

اقدام 1: یافتن بیمارانی که در معرض خطر بیشتری برای هیپوگلایسمی هستند.

از آنجایی که در این ارزیابی همه عوامل خطر یکسان نیستند، عوامل خطر به ترتیب زیر باید مورد بررسی قرار گیرد:

• اول، در صورتی که بیمار یک مورد هیپوگلایسمی سطح 2 یا 3 را در طی سال گذشته تجربه کرده باشد. اگر نه:

• دوم، در صورتی که بیمار تحت درمان با انسولین و / یا داروهای افزایش دهنده ی ترشح انسولین باشد و در 6 ماه گذشته یک آزمایش هموگلوبین  A1cکمتر از 7 درصد داشته باشد. اگر نه:

• سوم، اگر بیمار تحت درمان با انسولین و/ یا داروهای افزایش دهنده ی ترشح انسولین باشد و حداقل به یک بیماری مرتبط دیگر(relevant comorbidity) نیز مبتلا باشد.

اعضای پانل تأکید کردند که این ترتیب در سنجش عوامل خطر، به شناسایی جمعیتی از بیماران که در معرض خطر بیشتری برای هیپوگلایسمی هستند، کمک می کند.

اقدام 2:آموزش به افرادی که بیشتر در معرض خطر هیپوگلایسمی هستند

پزشکان در هنگام گفتگو با بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در 65 سالگی و بالاتر و یا با مراقبان آنها باید علائم، نشانه ها و درمان هیپوگلایسمی را به آنها بطور ضمنی آموزش دهند، و بطور منظم و مداوم وضعیت عملکردی بیماران را برای تعیین اهداف گلایسمی مناسب برای هر بیمار ارزیابی کنند.

از آنجایی که هیچ چارچوب آموزشی خاص و برتری وجود ندارد، این اقدام شامل یک آموزش خاص نمی شود و شامل انواع مختلفی از آموزشها به بیماران یا مراقبان آنها می باشد.

اقدام 3: گزارش بیمار از حادثه ی هیپوگلایسمی سطح 3 که نیاز به کمک داشته است

این اقدام با هدف گرفتن اطلاعات از بیمارانی است که به عنوان افراد در معرض بیشترین خطر افت قند خون شناخته شده اند، در واقع پزشک باید در مورد علائم مرتبط با یک رویداد هیپوگلایسمی سطح 3 که در طی یک دوره 12 ماهه برای بیمار اتفاق افتاده است از او سوال کند. با این اطلاعات، پزشک متخصص می تواند مناسب ترین مداخلات را برای جلوگیری از چنین اتفاقاتی در آینده برای آن بیمار در نظر بگیرد.

اگرچه بیمار ممکن است تعداد حوادث سطح 3 را کمتر در خاطر داشته باشد، ارزش این اقدام این است که بیمار از اهمیت گزارش این اطلاعات در مورد وقوع یک حادثه ی هیپوگلایسمی که به کمک نیاز داشته است؛ مطلع می شود. پزشک با اطلاع از این حوادث می تواند تشخیص دهد که آیا اقدامات بیشتری مانند آموزش اضافی به بیمار یا مراقب او یا کم کردن درمان دارویی، لازم است.

یک نقطه ی شروع...

به طور کلی، اعضای این هیئت می گویند که این مجموعه "به عنوان نقطه شروع برای شناسایی افراد سالخورده ی مبتلا به دیابت نوع 2 که در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به هیپوگلایسمی قرار دارند" عمل می کند.

آنها اظهار داشتند: پیش بینی می شود این اقدامات مجدداً مورد ارزیابی و اصلاح قرار گیرند زیرا در کلینیک سرپایی آزمایش شده اند. اقدامات دیگر ممکن است براساس شواهد جدید یا بازخوردهایی که از طرف ذینفعان از جمله مجریان این اقدامات دریافت می شود، تدوین شوند.

این اقدامات اکنون برای استفاده و بدون آزمایش قبلی که توسط انجمن انجام شده باشد، در دسترس است.

نویسندگان اظهار داشتند از ذینفعان علاقمند به استفاده و آزمایش این اقدامات تقاضا داریم که با ارائه ی بازخورد به جامعه ی غدد در اصلاحات آینده ی آن سهیم شوند.

منبع:

J Clin Endo Metab. Published online December 11, 2019. Abstract

https://www.medscape.com/viewarticle/922771